KOLEJOWE SCHNEIDEMUHL

      Pierwsze połączenie kolejowe Piła otrzymała w dniu 27 lipca 1851 roku. Oddano wówczas do eksploatacji trasę kolejową Krzyż - Piła - Bydgoszcz wraz z mostem kolejowym przez Gwdę. Budowę tej linii rozpoczęto w roku 1848. W roku 1852 przedłużono ją do Tczewa, a w 1857- do Frankfurtu nad Odrą, gdzie połączono ją z odcinkiem torów biegnących do Berlina. Linia ta, początkowo jednotorowa, stanowiła część wielkiej magistrali kolejowej, tzw. Królewsko - Pruskiej Kolei Wschodniej, która w roku 1867 połączyła Berlin z Królewcem. W styczniu 1871 roku uruchomiono linię kolejową Piła - Złotów, przedłużając ją następnie do Chojnic. W maju 1879 roku oddano do eksploatacji trasę Poznań - Piła - Szczecinek, a w listopadzie 1881 roku: linię Piła - Wałcz.
      W ciągu 20 lat Piła stała się więc jednym z największych węzłów kolejowych we wschodniej części Niemiec. Węzeł ten miał jednocześnie olbrzymie znaczenie militarno - strategiczne. Na stacji kolejowej w Pile zaznaczył się systematyczny wzrost ruchu osobowego i przewozu towarów. W roku 1913 wyjechało stąd 575 tys. osób (w Wielkopolsce więcej pasażerów wyjechało wówczas tylko z Poznania i Bydgoszczy). Podróżni wyruszający z Piły korzystali z dobrze wyposażonego dworca klasy Ia. W roku 1884 w budynku stacyjnym mieściły się: 3 poczekalnie ( o pow. 355m.kw.), biura stacyjne z telegrafem, 3 pokoje dla poczty oraz 2 mieszkania służbowe. Na dworcu znajdowały się także 2 stacje pomp, dźwig oraz budynek ekspedycji towarowej z magazynem i krytą rampą. Na terenie dworca oraz przy budowie linii kolejowych i ich eksploatacji znalazło zatrudnienie wielu pracowników fizycznych i umysłowych. W roku 1884 na dworcu zatrudnionych było m.in. 57 robotników stacyjnych, 27 zwrotniczych i ich pomocników oraz kilkudziesięciu robotników magazynowych, stróży i innych. Miejscem pracy zarobkowej dla jeszcze większej grupy robotników stały się zakłady naprawcze taboru kolejowego, będące także własnością Reichsbahn Ausbesserungswerk. W latach 1870-1874 zbudowano okrągłą lokomotywownię, w przeszłości zwaną parowozownią. Była ona konstrukcją wzorcową dla późniejszych okrągłych parowozowni zbudowanych m.in. w Hamburgu, Magdeburgu i Altonie.
      Jak wykazały badania Biura Studiów i Dokumentacji Zabytków Techniki we Wrocławiu, jest ona jedyną ocalałą i najstarszą w Europie. Ze względu na jej walory historyczno-techniczne została wpisana w rejestr zabytków województwa wielkopolskiego, mimo to niszczeje. Wracając do zakładów naprawczych przy ulicy Warsztatowej, zostały one zbudowane w 1902 roku. Naprawę parowozów rozpoczęto przypuszczalnie w roku 1906. Po dalszej rozbudowie zakładów w latach 1909-1910, w szczytowym okresie swego rozwoju zatrudniały one około 2 tysiące osób. W okresie hitlerowskim próbowano podnieść znaczenie Piły jako węzła komunikacyjnego. Zabiegi te jednak nie przyniosły większych rezultatów. Nadal nie było większego ruchu granicznego na liniach kolejowych Piła - Chodzież i Piła - Czarnków. Przez Piłę podążały natomiast liczne ekspresy w kierunku Chojnic i dalej do Gdańska oraz do Królewca, a także do Bydgoszczy i dalej do Olsztyna, oraz w przeciwnym kierunku - do Berlina. Przejeżdżały też na tych liniach tranzytem pociągi towarowe.
      Pasażerowie udający się z Piły do Polski korzystali z pociągów osobowych kursujących na trasie Piła - Bydgoszcz. Skład ich był polski, a odprawa celna pasażerów odbywała się na dworcu w Pile. Np. mieszkańcy Wschowy udający się w celu załatwienia swych spraw urzędowych do Piły musieli przejechać drogą okrężną 343km, tracąc na to 13 godzin. Usprawnienie komunikacji w obrębie prowincji Grenzmark Posen - Westpreussen nastąpiło dopiero po roku 1928, kiedy to Komisja Komunikacyjna Reichstagu podjęła ustawę o rozbudowie na tym terenie sieci dróg żelaznych i bitych. Decydowały tu jednak względy wyłącznie strategiczne. W czasach 2 wojny światowej na terenie zakładów naprawczych taboru kolejowego utworzono obóz pracy. Robotnicy pracowali przy budowie i naprawie torów kolejowych. W czasie walk o wyzwolenie miasta, na stacji kursował niemiecki pociąg pancerny, a sama stacja i okolice stacji były silnie bronione.

Materiał opracował: Krystian Szczelczyk

Wykorzystano następujące materiały:
"Piła, zarys dziejów"- Z. Boras, Z. Dworecki
"Tygodnik Nowy" - nr.12(2005) - J. Utkin